W sercu Wielkopolski: odkryj najwyższy punkt Ozu Bukowsko-Mosińskiego!
Lubisz wędrówki po wzgórzach, pagórkowatych terenach i leśnych ostępach? Jeśli tak, mamy dla Ciebie propozycję wyprawy – zaledwie kilka kilometrów od Dworu w Skrzynkach czeka na zdobycie najwyższe wzniesienie Ozu Bukowsko-Mosińskiego.
Polodowcowa kraina
Nie każdy wie, iż okolice Skrzynek to serce najdłuższego ozu w Polsce, z lotu ptaka wyglądającego jak ogromny wijący się wąż. Największy wpływ na obecną rzeźbę terenu Wielkopolski miało tzw. zlodowacenie bałtyckie, którego koniec datuje się na 10-12 tysięcy lat temu. Lodowiec pozostawił po sobie wiele form ukształtowania krajobrazu takich jak moreny, kemy czy pradoliny. Ozy, które wyglądem przypominają nasypy kolejowe, zostały utworzone w wyniku aktywności wód pochodzących z topniejącego lądolodu w czasie jego postoju bądź ustępowania. Czytelnikom chcącym zgłębić wiadomości nt. ozów, ich budowy, genezy, oraz konkretnego przebiegu i cech Ozu Bukowsko-Mosińskiego, polecamy lekturę artykułu zamieszczonego na stronie Dworu Skrzynki: https://dworskrzynki.pl/okolica/oz-bukowsko-mosinski/.
41 metrów w pionie
Kulminacja 37-kilometrowego Ozu Bukowsko-Mosińskiego, osiągająca 113 metrów n.p.m., znajduje się pomiędzy Mirosławkami a Krąplewem. Choć współcześnie bezimienne, na starych mapach wzniesienie to występowało pod nazwą Biała lub Barania Góra, a dzięki licznie występującym mrowiskom – mogłoby dziś śmiało zyskać przydomek Mrówczej Góry. Właśnie tutaj występuje też największa, imponująca jak na tereny nizinne wysokość względna Ozu, wynosząca aż 41 metrów. Ale bez obaw – butli z tlenem i raków nie będziecie potrzebować, tę trasę pokonają nawet mniejsze pociechy😊
Puszczański klimat w zasięgu spaceru
Sąsiedztwo pagórka ozowego jest bardzo malownicze, porasta je bowiem stary mieszany las, w którym bukom, dębom i sosnom towarzyszą jawory, brzozy i graby. W podszyciu spotkać można głóg jednoszyjkowy, leszczynę, czeremchę, kalinę koralową i jarzębinę, a w runie borówki, liczne paprocie i wiele gatunków grzybów. Wczesną wiosną masowo zakwitają zawilce gajowe i żółte oraz łany kokoryczy, tworząc kwietne kobierce w najniższych piętrach lasu. W mniejszej ilości występuje konwalia majowa, gajowiec żółty i miodunka ćma, aczkolwiek każda z tych i innych niewymienionych roślin ma swój udział w tworzeniu bioróżnorodności i bogactwa barw miejscowego ekosystemu. Teren ten, z powodu dużej ilości martwego drewna w postaci złomów, wykrotów i suchych gałęzi oraz sąsiedztwa mokradeł (Trzcielińskie Bagno i Jezioro Wielkowiejskie), zachował naturalny, niemal puszczański charakter. Nie zdziw się, jeśli po drodze spotkasz sarny, dziki, a przy odrobinie szczęścia dostrzeżesz nawet orła przedniego. Uważni obserwatorzy niemal na pewno zobaczą lub przynajmniej usłyszą skrzydlatych mieszkańców tego lasu, do których należą kosy, sójki, kowaliki, różne gatunki dzięciołów i sikor, a także jastrzębie i sowy. Otoczenie wzniesienia stanowi zachodnią enklawę Wielkopolskiego Parku Narodowego, dzięki czemu skala ingerencji ludzkiej jest tutaj ograniczona, a położenie z dala od najpopularniejszych szlaków dodaje aury tajemniczości. Tym samym miejsce to zalicza się do elitarnej listy (niestety) nieubłaganie kurczących się siedlisk mogących zaoferować turystom nieco bardziej autentyczne obcowanie z naturą.
Widokowe pola
Tam, gdzie kończy się las, rozciągają się rozległe pola. Mozaika kolorów zmienia się tu wraz z porami roku – od rzepakowej żółci w maju i zielonych wschodzących zbóż, przez złociste łany latem, po zielone oziminy i świeżo zaorane grunty w barwach szarości i brązów jesienią. Z tych bezkresnych przestrzeni odsłaniają się najpiękniejsze widoki na kulminację Ozu Bukowsko-Mosińskiego, gdyż szczyt najokazalej prezentuje się właśnie z nich.
Warto dodać, że niespełna kilometr od kulminacji Ozu znajduje się idealne miejsce dla miłośników przyrody i fotografii: ornitologiczny rezerwat przyrody „Trzcielińskie Bagno”, o którym więcej przeczytacie na stronie https://dworskrzynki.pl/okolica/rezerwat-przyrody-trzcielinskie-bagno/.
Nie czekaj – załóż wygodne buty i ruszaj na szczyt Ozu Bukowsko-Mosińskiego w samym sercu Wielkopolski! To coś więcej niż tylko punkt na mapie – odnajdziesz tu spokój, inspirację i przestrzeń dla siebie.
Sposoby dotarcia do najwyższego wzniesienia Ozu Bukowsko-Mosińskiego:
- rowerem, pieszo, z kijkami: z Dworu kierujemy się w prawo do końca wsi, następnie szeroką szutrową drogą leśną docieramy do Tomic, gdzie wkraczamy na niebieski szlak pieszy prowadzący z Otusza PKP do Iłówca oraz na znakowany pomarańczowo Pierścień Rowerowy dookoła Poznania; oba szlaki przez Mirosławki i piękne pola doprowadzą do podnóża szczytu, ostatni kilkusetmetrowy odcinek należy przebyć niebieskim szlakiem pieszym; cała wyprawa to około 7 km w jedną stronę; można wrócić inną drogą – przed Mirosławkami należy skręcić w prawo, przekroczyć Samicę Stęszewską i skrajem lasu dotrzeć do Lisówek, skąd w lewo polną drogą do źródełka Żarnowiec, następnie w lewo do skrzyżowania przy ruinach młyna w Tomicach i w prawo do Skrzynek (powrót tym wariantem jest nieco dłuższy)
- samochodem: należy dojechać do drogi nr 306 Stęszew-Buk i skręcić w lewo na Stęszew; w miejscowości Rybojedzko skręcić ponownie w lewo do Mirosławek, przejechać całą wioskę i dalej polną drogą cały czas prosto do parkingu znajdującego się około 500-600 metrów od szczytu; ok. 8,5-9 km.
Tekst i fot. Bartosz Świątek
